Tropem Akane II

    Przybycie do Latrala było dość... intrygujące. Samo przejście przez portal sprawiało, że na ciele pojawiały się dreszcze. Mey była dość prosta, nie owijała w bawełnę i wszystko jej wyjaśniła, to co zrobią, jak będzie wyglądało przejście, jakie fizyczne odczucia mogą temu wszystkiemu towarzyszyć.        Miło było nie iść na ślepo i chociaż była zdecydowana to An czuła psychiczną rozterkę. Nim dała wciągnąć się do środka, zerknęła za siebie, na Febe, na ojca... Chciała widzieć dalej... Fasolki... Zacisnęła jednak ust i z bolącym sercem zniknęła w portalu.
Odczucia rzeczywiście były dziwne, jakby otuliła ją jakaś dziwna galareta, nie śliska, nie lepka, ale ciasno ją oplatająca.
- Ja pieprzę... - wypaliła przy wychodnym i aż upadła na czworaka, wypadając ze zwierciadła. - Jakbym wyszła z... - zacisnęła usta w wąską kreskę, a Mey zaśmiała się krótko - ... z łona matki - ubrała to w ładniejsze słowa po czym podniosła wzrok do czerwonowłosej.
- Trafna uwaga, dla Ciebie rzeczywiście może być to forma odrodzenia - rzuciła jej opiekunka i kucnęła, puszczając oko. - Przebudzenie mocy i te sprawy - dodała trochę inaczej modulując głos. Akane spojrzała na nią wymownie.
- Czy Ty właśnie rzucasz teksty ze Star Warsów? - doprawdy, znalazła sobie moment na żarty. Mey posłała jej uśmiech i podała dłoń, by pomóc wstać.
- No już się tak nie bocz, wstawaj, robota czeka - zaznaczyła, a Akane otrzepała tylko nieco ciuchy, poprawiła tobołek na plecach i ruszyła za dziewczyną. Standardowo na dzień dobry musiało przecież wjechać zwiedzanie.
Musiała przyznać, że w ostatecznym rozrachunku wymiar Latrala prezentował się bardzo ciekawie. Trochę jakby mieszanka różnych czasów, a nawet popularnych bajek, zlepek różnych światów w jednym miejscu. No i ten specyficzny klimat, dziwne ciepło, emanujące od innych mieszkańców. Czuło się tu po prostu inaczej, przynajmniej ona miała teraz takie wrażenie.
- No dobra Panienko, jesteśmy tu w konkretnym celu - padło z ust Mey, co wyraźnie wyrwało An z zamyślenia.
- Hę? - spojrzała po niej.
- Trzeba ogarnąć Twoje poślady, co koniec końców jest bardzo rozlazłe i mało konkretne - stwierdziła pogodnie dziewczyna i wzruszyła ramionami by usiąść na brzegu biurka, przy którym aktualnie stała. - No siadaj... - poleciła patrząc po Akane. Fiołkowo-oka rozejrzała się dookoła, dopiero teraz orientując się, że jest w czymś co przypomina makietę klasy, dosłownie... Ławki, biurka, tablica... Tylko ściany z kartonu i sztuczne okna, a dalej zwykły świat.
- Mieliście tu jakieś szkolne przedstawienie? - zapytała, powoli sadzając tyłek na krześle. Mey zaśmiała się krótko.
- Skup się - poleciła, uderzając w swoją dłoń czymś na kształt małego bacika. Akane spojrzała na ten "sprzęt" i uniosła jedną z brwi.
- Przy tym będzie ciężko zachować powagę - wyznała. Dziewczyna wyglądała dosłownie jak wyciągnięta z jakiegoś taniego porno, jeszcze ten jej garniturek... Bacik uderzył w blat biurka.
- A więc... Symbole na Twojej dłoni... Co Twoim zdaniem zrobiłaś? - Mey zdawała się olać komentarz i chodziła z prawej do lewej strony, lekko się przy tym bujając czy kręcąc piruet dla zmiany kierunku. Akane pomasowała skronie. Jak tak dalej pójdzie to dorobi się tutaj jakiejś psychozy.
- No więc... - ciężko był się skupić, gdy dziewczyna tak łaziła.
- No słucham - padło, a granatowowłosa zmarszczyła czoło.
- Możesz przestać tak łazić, to mnie...
- Dekoncentruje? - dokończyła za nią i posłała jej nikły uśmieszek. - Nie, nie mogę - puściła oko w stronę An, a ta wstała na równe nogi, patrząc po Mey z gniewnym spojrzeniem.
- To jakiś przyspieszony kurs, czy... - nie dokończyła, bo czerwonowłosa doskoczyła do niej i mocno złapała za szczękę.
- Co zrobiłaś?! - padło dokładnie w tym samym tonie, w którym pytał jej ojciec. Dreszcz przeszył ciało Akane i zesztywniała na chwilę. Mey puściła zaraz jej żuchwę i uśmiechnęła się delikatnie. Akane usiadła, a dziewczyna oparła dłonie o jej ławkę i nachyliła się lekko.
- Znaki, symbole, runy... To tylko kreski... Liczy się intencja... Piosenka, wiersz, durna rymowanka... To tylko otoczka. Liczy się intencja - powtórzyła spokojnie, a An spojrzała jej w oczy. - Współpracuj Akane, przestań przepraszać za to co czujesz, przestań blokować samą siebie. Po prostu mów... Co zrobiłaś? - powtórzyła pytanie po chwili milczenia.
- Ja... - Akane przymknęła oczy i wzięła głębszy wdech. - Ja wzmocniłam swoją silną wolę, wzmocniłam wytrwałość na nowej drodze, drodze w której miłość romantyczna ma przestać przesłaniać mój zdrowy rozsądek... Miłość, która rwie mnie na strzępy, wydłubuje oczy, zakuwa mnie w dyby... Nie chcę takiej miłości - odpowiedziała, a mówiąc to poczuła pewnego rodzaju ulgę. Otworzyła oczy, a Mey kiwnęła głową by zaraz obrócić się na pięcie i ruszyć w stronę biurka.
- Świetnie, czyli nie jest jednak z Tobą aż tak źle - odparła, a An zmarszczyła czoło, znowu wstając.
- Nie jest źle?! A gdzie jakaś pogadanka, gdzie przytyki o głupocie i próba wytknięcia życiowego błędu?! - rzuciła za nią, a czerwonowłosa odwróciła się do niej z zadziornym uśmiechem.
- Czujesz się dobrze z takim rodzajem wzmocnienia? - zapytała. An zacisnęła usta i spojrzała po opiekunce.
- No... No tak...
- Wiesz, że to duże ułatwienie? Droga na skróty...
- No tak...
- Co to ja mam Ci więcej gadać, hm? - usiadła za biurkiem i rozłożyła ręce. Akane zamrugała szybciej oczyma. - Każdy czyn ma swoje skutki, wielkie mi odkrycie... Przecież już czujesz konsekwencje... - Mey spojrzała po dziewczynie znacząco, a ta usiadła, delikatnie spuszczając wzrok. - Zniknęła miłość i racjonalny umysł podpowiada, że przecież gdyby Fasolek...
- Przestań... - szepnęła wchodząc Mey w zdanie.
- ... nie było, gdyby się... - Mey dalej kontynuowała.
- Przestań! - Akane spojrzała po niej gniewnie.
- ... nie urodziły to wyszłoby Ci to...
Akane znowu wstała, a wraz z nią w przestrzeń uniosły się chmary pyłu.
- Powiedziałam przestań! - warknęła.
- ... lepiej - czerwonowłosa mimo wszystko dokończyła, zaraz jednak piach owinął ją mocno i przyparł do kartonowej ściany, a gdy ta runęła, przyparł ją do podłogi.
- To tylko głupie myśli! Durne myśli! Kocham te małe całym sercem! - warknęła.
- No właśnie - sapnęła czerwonowłosa, łapiąc tlen w płuca. Akane znowu zmarszczyła czoło, zamrugała szybciej oczyma i cofnęła się o krok, luzując uścisk piachu. Mey złapała głęboki wdech. - O w mordę... - łapała jeszcze tlen.
- Przepraszam... - Akane odwróciła się do niej plecami i dotknęła czoła, zniesmaczona własnym zachowaniem.
- Ale za co? Wyszło całkiem nieźle, tylko jeszcze nad tymi wybuchami popracujemy - jej opiekunka wstała z ziemi i otrzepała swoje ciuchy, a An spojrzała na nią tak, jakby ta urwała się z choinki. Mey zbliżyła się do niej i położyła obie ręce na ramionach. - W tym świecie moja Panno, uczymy się emocji, wszystkich emocji, uczymy się jak zdrowo je używać, jak przechodzić. Skończ przepraszać za to co czujesz - dotknęła jej serca. - Skończ - powtórzyła z ciepłem i troską w głosie. Akane spojrzała po niej zaskoczona, oczy lekko jej się zaszkliły i przytaknęła głową ledwo widocznie. Czerwonowłosa tyknęła jej nos po czym wyminęła i pogoniła ruchem dłoni.
- Chodź, idziemy dalej... Trochę sobie jeszcze dzisiaj poćwiczymy - oznajmiła. Akane spojrzała za nią, spojrzała po tej całej makiecie klasy, zacisnęła pięści i jeszcze raz przytaknęła głową, już nieco pewniej. Odwróciła się w stronę Mey i ruszyła za dziewczyną. Zamierzała dać z siebie wszystko. 

CDN.