Losy Mieszka

 Po pochwyceniu przez lojalną służkę, chłopak nie miał lekko. Przywitany wpierw z honorami, ucałowany przez własnego ojca, którym gardził, nienawidził... Nawet przyszedł na własną uroczystość powitalną, ubrał się, pocieszony uroczystością. "Nowy namiestnik" - tak wołali na niego lordowie, służba... Jego własny ojciec. 
Kiedy wracał do swojego pokoju, strażnicy zagrodzili mu drogę. Ostatnie co zapamiętał, to błysk głowicy miecza, którą ponownie go ogłuszono...
 

Zbudził się w kajdanach, nagi, przerażony. Widział kogoś w ciemności. Pochorowany, stary dziad, ze stolikiem pełnym obcęg, dziwnych noży... I dwóch kryształów. Teraz pamiętał. Frida. Frida go pochwyciła.
Jego wycie roznosiło się po lochach tygodniami, nie było dnia spokoju. Nowy namiestnik musi być potężny. Musi być... Straszny. Musi prawidłowo myśleć. Tak przynajmniej rozumował Perun, gdy osobiście schodził do jego lochu, by zadawać swojemu rodzonemu synowi tyle radości... Każdy dzień stracony między nimi, teraz... Teraz nadrobią wszystko, w akompaniamencie spalonej tkanki, infuzji kryształem... Perun był ciekawy, jak królewska krew reaguje na kryształy. Dlatego nie omieszkał o testowanie nowych rozwiązań, ot, co by w imię nauki zobaczyć, jak jego synek znosi doznania.
A znosił je wszystkie. 
Codziennie.
Po kilkanaście godzin.

Mieszko znosił wszystko, powoli, szybko.
Pod koniec nie miał siły krzyczeć. Nie miał włosów na głowie. Jego skóra zmieniła się w szarą. Jego uszy rozrozsły się. Przestał płakać. Zaczął się śmiać.