"Muzyka w mojej głowie" IV

    Akcja "Tsunami" jaka miała miejsce w osadzie Argarczyków miała swoje przykre konsekwencje. Szczęście w nieszczęściu, bo chociaż z początku sytuacja przysporzyła sporo trosk, to ostatecznie cała wielka rodzina znowu była w komplecie. Niklaus zdawał się jednak tym wszystkim nieco przytłoczony, jednak był ktoś, kto planował odrobinę go pocieszyć...

🎶

    Akane rozmawiała akurat przy stole ze swoimi przyjaciółmi, uśmiechnęła się pod nosem, gdy przyszło ustalać szczegóły planowanego wyścigu.
- Sekundanta? - zapytała, by zaraz spojrzeć w stronę Ryu. Oho, zapowiadało się ciekawie. Zaczęła w milczeniu przyglądać się trójce przyjaciół, a na jej buzi zagościł tajemniczy uśmiech. Chrząknęła tylko na wzmiankę o długości trasy.
- Mogę prosić o trzy? Trzy kilometry? Biorąc pod uwagę Fasolkę wolałabym nie ryzykować aż takim wysiłkiem, a pięć kilometrów trasy z przeszkodami to już spory poziom - zauważyła, jednak na jej twarzy wciąż błądził tej specyficzny uśmiech. Słysząc pytanie Gava prychnęła cichym śmiechem pod nosem.
- Nie zaprotestuję - odpowiedziała pogodnie i zerknęła w stronę ojca, który właśnie wyszedł z pokoju Shi. Wyglądał na dość wyczerpanego i chyba trochę przybitego tym co tu zaszło. Zaraz usłyszała coś o byciu dziewczyną Ryu i rzuciła mu wymowne spojrzenie. Gave oczywiście łyknął haczyk, a An tylko przewróciła oczyma.
- Pamiętajcie tylko, że teś jestem zawodnikiem, a nie pucharem przechodnim - posłała całej trójce udawany, szyderczy uśmieszek i wstała od stołu, by ruszyć w stronę taty. W połowie drogi zaczęła coś nucić i podrygiwać wesoło w rytm melodii.
- Do zrobienia ciągle tyle mam... - zaśpiewała pierwsze słowa. Rzucił raz, że chętnie kiedyś na własne oczy zobaczy jej sceniczne popisy, a teraz, gdy większości dookoła dopisywał humor, bo wszyscy byli już w komplecie, cóż, trzeba było przywrócić uśmiech i na twarzy ojca.
- To nie czas na bzdury bo ja... - zatrzepotała teatralnie rzęsami i pokazała samą siebie - inaczej widzę Świat - słowa kierowała przede wszystkim do Nika, ale zaraz wskazała za okna gospody. - Miasto gna, pogania nas, ludzie łatwo chcą wszystko mieć - zbliżyła się do taty i złapała jego dłoń w swoje drobne. - A ja wiem dokładnie czego pragnę, zbliża mnie do tego każdy dzień! - zaczęła dużo energiczniej i przesunęła stopami po ziemi, wykonując krok popularny w tańczeniu twista.
- Udało prawie się! Osiągnąć cel! - odskoczyła od taty i zaczęła tańczyć energiczniej, nadal w rytm twista. - Mówią mi, że oszalałam - tu pokazała kciukiem w stronę Ryu, Gava i Tonego i zaraz wzruszyła ramionami. - Ja mam to gdzieś - znowu spojrzała na tatę, a ten patrzył na nią wyraźnie rozczulony. - Droga to nie łatwa! Pod wiatr i deszcz. Teraz nic już nie pokona mnie. Udało prawie się - zbliżyła się do krzesła, na którym siedział Niklaus i kontynuowała swój energiczny taniec. Z pokoju, w którym leżała Shi wyjrzała nawet Febe, a widząc co się dzieje, złapała łóżko swojej pacjentki, by wysunąć je bliżej drzwi i by ona mogła lepiej zobaczyć ten cały występ.
- Kiedyś mi powiedział tato - tu An wskazała na ojca - że się mogą spełniać sny - cały ten czas bujała się do rytmu, ale teraz uniosła jedna rękę tak, jakby trzymała w niej mikrofon. - Ale nie czekaj na to, tylko pomóż im! - skrzyżowała wzrok z ojcem. - Nawet gdyby nikt nie chciał pomóc mi, ja wiarę w siebie ciągle mam! - skoczyła w przód i wyrzuciła ręce do sufitu. - Nagle, któregoś dnia, wygram i zadziwię Świat! - zaśpiewała wesoło by zaraz zacząć lawirować w swoim tańcu między stolikami. Rei oglądała tą scenę w niemym zauroczeniu i nawet zaczęła klaskać w rytm śpiewanej przez Akane melodii, za co dziewczyna puściła w jej stronę oko.
- Udało prawie się, osiągnąć cel, będę niedługo już tam gdzie chcę, udało prawie się i ja to wiem! - tu oparła się o blat baru i znowu zerknęła na tatę. - Chociaż droga to nie łatwa, pod górę nadal jest - zaśpiewała nieco spokojniej, ale zaraz w jej oczach pojawił się łobuzerski błysk, zwinnie wskoczyła na blat baru - ale nie mam więcej oprócz moich marzeń, nie poddam się! - wróciła do energicznego rytmu. - Osiągnę cel! - złapała jedną ręką bal podpierający sufit i zaczęła się dookoła niego kręcić. - Tak ja... to... Wiem! - przedłużając ostatnie słowa odchyliła się w tył lekko i zakończyła swój popis z szerokim uśmiechem na twarzy i ciężkim oddechem, zaraz też zeskoczyła na podłogę, a widząc, że Niklaus wstaje z krzesła i idzie w jej stronę z oklaskami i szerokim uśmiechem na ustach, sama lekko się wzruszyła. Udało się! Ojciec złapał ją w objęcia i mocno przytulił.
- Jesteś niesamowita - przyznał. Akane promieniała w tej roli i mężczyzna miał wrażenie, że rzeczywiście znalazła swoje miejsce na ziemi, młódka chyba nawet nie miała pojęcia jak bardzo go to cieszyło.